Wijn. Mensen schrijven er boeken over. RobertZ niet, die drinkt en schenkt het liever. Wijn hoort immers bij een goed diner, maar wat is nu goede wijn....

Franse wijnen zijn (nog steeds) het bekendst en daarmee wordt vaak verondersteld dat wijn ook zijn oorsprong kent in Frankrijk. Niets is minder waar. De Fransen zijn gewoon goed in marketing en hebben zich in de loop van jaren geprofileerd als "het wijnland". Ja, er komen zéér goede wijnen uit Frankrijk maar dat zij de "uitvinder" zijn van wijn, nee. Zeer zeker niet.

De oorsprong van wijn ligt in de Kaukasus, en dan met name in het gebied wat nu Georgië is. Ruim 8000 jaar geleden ontdekte men daar dat men door druiven te laten vergisten dat dat lekvocht plezier gaf. Een lekker sapje, en men werd er vrolijk van. Dat fijne "dronken" gevoel wilden meer mensen wel en de wijnbouw was begonnen. Telen, plukken, vergisten, drinken. Hoe het toen met de kater was weet ik niet....

Door te experimenteren met verschillende druivenrassen en procedés ontstonden er diverse smaken en de drank werd snel populairder. De belangrijkste druif toen was de Saperavi. Een druif die goed tegen de kou kan, en, vrij uniek, waar zowel het vruchtvlees als het sap donker van was. Een zogenaamde "Teinturier" druif. Hiervan werd wijn gemaakt die niet alleen goed houdbaar was maar waar ook de smaak van verbeterde door de wijn enige tijd te bewaren. Deze Saperavi druif groeide echter alleen in een bepaald gebied (Kaukasus) en dat is waarschijnlijk ook de reden dat er elders gezocht werd naar alternatieve druiven, zoals nu de meest gebruikte Cabernet Sauvignon, de Chardonnay, de Merlot, de Pinot en de Tempranillo. Geografisch gezien ontstonden er andere soorten wijn, met andere druiven en wijnsmaak bepalende procedures. Inmiddels wordt er over de hele wereld wijn geproduceerd, ook in Nederland. 

Als RobertZ gevraagd wordt om ook voor de wijnen te zorgen vindt RobertZ het leuk om terug te gaan naar de oer-wijnen. Onbekende wijnen maar wel wijnen die zich vaak in de top van de beste wijnen ter wereld bevinden. Niets te nadele van Franse, Spaanse, Italiaanse, Afrikaanse, Duitse of Amerikaanse wijnen, maar bij een exclusief diner hoort, vindt RobertZ, ook een exclusieve wijn. Een die je niet in de supermarkt of reguliere groothandel vindt. En dat die wijnen bevallen blijkt wel uit het feit dat gasten van RobertZ regelmatig vragen om nalevering van een aantal door RobertZ meegebrachte flessen. Heeft u ook interesse in de exclusieve wijnen van RobertZ? Geef dat gerust aan en RobertZ komt met een voorstel. Altijd vrijblijvend. Zelf de wijnen regelen voor uw Private Dining mag natuurlijk altijd. Proost, op de gezondheid!

Mond op mond reclame is voor RobertZ het best gebleken. Gasten van de gastheer/dame weten dan van RobertZ bestaan af en nemen contact op met RobertZ om op hun beurt hun gasten thuis te kunnen verrassen. Het is daardoor niet alleen het netwerk van RobertZ dat zich uitbreidt, de afstanden worden ook steeds groter. Tot aan honderden kilometers ver van huis heeft RobertZ zijn bus al mogen besturen om in "verweggistan" mensen culinair te mogen verwennen, soms zelfs dagen achtereen.  

Tot waar gaat RobertZ?  Simpel. Tot daar waar leuk gezelschap is en waar men prijs stelt op een thuiskok die mensen graag culinair verwend. U denkt dat u te ver weg woont? Probeer het eens 😉

De beste manier om verse asperges te bereiden is en blijft Sous-Vide. Tijdens een onlangs door RobertZ geleide workshop was een van de deelnemers een chef van een gerenommeerd restaurant die kookte, grilde, flambeerde, blancheerde en zelfs asperges rookte. Sous-vide had hij nog nooit gedaan.....

Sous-vide is een moleculaire kooktechniek waarbij je kunt blijven experimenteren. Wat RobertZ dan ook graag doet. De basis van sous-vide is vacumeren. In principe kan dat met met (bijna) alles. Ingrediënten worden, al dan niet van elkaar gescheiden, in een speciale (kook)zak gedaan waarin alle lucht wordt verwijdert. De zak wordt dan voor, soms uren, in een warm tot heet bad gelegd. Afhankelijk van het product kan dat variëren van 10 minuten tot tientallen uren. Doordat sappen "opgesloten" zitten spoelt de smaak niet weg tijdens het gaarproces. Intenser kan de smaak niet zijn.... 

Lekker gegeten maar nog zin in een snel maar heerlijk en zelfgemaakt dessert? RobertZ helpt...
Niks ingewikkelds en in een paar minuten klaar. Hier komt dat tover-recept:

Neem (of leen) per persoon het volgende:
- 30 gram bloem
- 2 gram bakpoeder
- 60 ml melk
- 40 gram Nutella (of een ander chocoladepasta)

Mik alles in een kommetje, goed mixen, en zet het kommetje dan 45-60 seconden op vol vermogen in het apparaat dat "ping" zegt. De magnetron dus. Voor deze keer mag dat ;)

Na de "ping" voorzichtig uit de "pingmachine" halen en bestrooien met wat poedersuiker.

Klaar en smullen maar!

Het leven kan zo simpel zijn....

Heb je zelf ook van dit soort turbo-trucjes, deel het recept hieronder. Lekkerlief!

Met culinaire groet,

Robert(Z)

Mensen vragen RobertZ wel eens naar een bijzondere restaurant ervaring. Daar hoef ik niet lang over na te denken: een "VIS" restaurant nabij New Orleans, USA. Ik moet hier nog steeds regelmatig aan denken.....

Het moet rond 1998 geweest zijn, een periode in een vorig leven dat ik vaker in New Orleans moest zijn. En wat ik wel vaker deed: ik sprak een lokale taxi chauffeur aan en vroeg hem waar hij met zijn gezin graag ging eten. Dat moet je dan wel goed uitleggen want voor je het weet stuurt hij richting $$$ restaurants, het type eerder failliet dan gevuld zeg maar... Vaak krijgen taxichauffeurs voor het afleveren van een hongerige klant een bonus maar dat was die avond niet mijn idee. Ook dit keer moest ik de chauffeur duidelijk maken dat ik naar ZIJN favoriete eettent wilde. Wat uiteindelijk altijd helpt is de man uitnodigen mee te gaan eten op jouw kosten. Overigens moet je daar in de VS wel mee oppassen, veel taxi chauffeurs in de VS wegen de helft van hun auto en aangezien elk pondje ook daar door het mondje komt kan de rekening dan alsnog richting $$$ gaan. Maar deze aardige man was nogal magertjes, dus durfde ik het wel aan. Op mijn uitnodiging ging hij graag in. Logisch. Een ritje heen, eten op kosten van die maffe witte buitenlander, en de zekerheid van een betaald ritje terug. Ach. De zaak betaalde en ik hield wel van iets avontuurlijks wanneer ik op zakenreis was. Hij ging rijden. En rijden. En rijden. Net toen ik mij afvroeg of vliegen wellicht niet sneller was stopte hij voor een aftandse houten loods aan een van de vele havens aan de Mississippi. Aan de auto's voor de deur te zien hoefde ik niet bang te zijn voor $$$ menu's. In tegendeel. Auto's op een terrein van een Nederlandse autosloper hadden meer waarde...

Nog voordat ik iets kon zeggen sprong hij al de auto uit. Ik volgde. Het rook buiten vettig. Oh jee... Bij het aanraken van de grote brede deuren voelde je het vet zelfs. Ging het deze keer goed fout? Eenmaal binnen zag ik een grote zaal en lange druk bezette tafels met bankjes. Met overal knalhard TL licht. Gezellig! Ik had bekijks, als enige blanke viel ik kennelijk nogal op. Duidelijk a place to be. Not. Links van waar we gingen zitten was een mega grote en heel erg open keuken. Ik zag enkel walmende frituurovens en een kudde afzuigkappen erboven. Mannen in lange leren schorten gewapend met lange scheplepels harkten kilo's "seafood" uit grote plastic kliko's en pleurden alles in bruin borrelend vet. Koken was daar een aparte vorm van kunst: in het vet mikken, even roeren, eruit harken en zonder afdruipen de gefrituurde whatever op borden van een halve meter doorsnede schuiven. Voluptueuze dames pikten het op, schreeuwden een onverstaanbaar nummer alsof het kienen was en knalden het bord voor de winnaar hard op tafel. "Enjoy!" Mijn chauffeur straalde toen zijn bord als eerste op tafel crashte. Zonder iets te zeggen begon hij te knagen aan iets waarvan ik vermoedde dat het een krab was. Alles had één kleur: frituurbruin. En niets leek op elkaar. Alles aan elkaar vastgekoekt door een onduidelijk beslag. Fried seafood. Ik had dat anders ingeschat.. Maar alles moet je een keer geproefd hebben dus ook RobertZ ging eraan geloven. Ik vatte een grote klont en begon op hoop van zegen te knagen zoals ik anderen dat ook zag doen. En dat moment vergeet ik never-nooit meer. Die smaak! Waanzinnig! Zo ontzettend lekker! Super verse vis, krab, kreeft, garnalen, alle smaken kwamen perfect gebalanceerd uit die bruine vette klont tevoorschijn. Werkelijk fantastisch.... De chauffeur lachte en knikte bemoedigend. Meer kon die ook niet doen want de krabbepootjes kraakten links en rechts uit zijn mondhoeken. 

Ik heb nog geprobeerd het recept te krijgen van het geheel maar a. kon ik dat Cajun dialect niet verstaan en b, ik begreep al snel dat dat recept heilig was. Begrijpelijk. Ik heb alles opgegeten. Alleen jammer dat ze geen Rennies mee gefrituurd hadden. Kon ik de uren daarna wel gebruiken.

Ik weet ook nog wat ik moest afrekenen. $18,- Voor 2 personen, inclusief iets wat leek op cola. Een lachertje. Toen al. Thuis zouden we hier het 10-voudige voor moeten betalen, met waarschijnlijk een tiende van de smaaksensatie die ik beleefd had. Na deze ervaring heb ik nooit meer deze smaaksensatie voor fried-seafood mogen ervaren.

De terugreis hoefde ik niet betalen. Ik mocht ook voorin zitten. Ik weet niet meer waarover we spraken, wel dat ik een éénmalige vriend voor het leven had gevonden. Zou zoiets nu nog mogelijk zijn?

Eten doe je ook met je ogen.

Een Blog? Was is dat?